Magda houdt van een schoon café. Zodra de groep excursisten is verdwenen brengt ze haar zaak weer snel in orde. "Het maakt wel uit wie je hier over de vloer krijgt. Belgische groepen ruimen hun gerief zelf nog wel op, dat kun je van bijvoorbeeld Amsterdamse schoolkinderen eigenlijk niet zeggen. Die denken dat we hier nog dom zijn hé." Een opmerking waar vaste klant Toon hartelijk om kan lachen. "Ze weten niet dat wij hier in het paradijs zitten en van mij krijgen ze dat ook niet gauw te horen. Laat ze maar denken wat ze willen." In café Het Verdronken Land is de rust voor ruim drie uur weer teruggekeerd. Daarna is het er opnieuw een invasie van uitgebluste bezoekers, die allemaal snel een consumptie willen bestellen.
In het buurtschap Emmadorp, onderaan de dijk van het Verdronken Land van Saeftinghe, staat nog één café: Het Verdronken Land. Niet zomaar een café overigens. De voorgevel maakt al duidelijk dat het om een gedateerde uitspanning gaat. Eenmaal binnen waant de bezoeker zich al snel in een andere, vervlogen tijd. Een houten vloer, uitgesleten, de woonkamerachtige vorm van de gelagkamer met een kleine bar waarop ook het snoepgoed staat, de schouw met het Maria- en Jezusbeeld en de geelbruine wanden met de vele foto’s en prenten zijn de moeite van een excursie aan het natuurgebied al volop waard.
Legende
Alles aan die wanden bekijken en lezen vergt de nodige tijdsinvestering van de bezoeker. Een document met de Legende van Saeftinghe verreist zelfs wat kennis van het oude Zeeuws. Het handelt over de rijkdom van de verdronken nederzettingen in een ver vervlogen tijd. Maar ook Emmadorp heeft een rijk verleden. Daarvan weten Toon en Magda alles te vertellen. Ze komen zelf uit de omgeving. Toon zelfs uit het buurtschap. “Veel mensen hebben hier nooit gewoond, tussen de tachtig en honderd inwoners. Maar drukte is er altijd geweest. Nu zijn het de bezoekers aan de schorren en slikken, vroeger waren het de vissers en handelaren. We hadden hier tot begin jaren zestig nog een getijdehaven met aan- en afvoer van bieten en ander landbouwproducten. Een mooie tijd met zeker zes cafés hier in het dorp. “Het oude veerhuis is overigens compleet verdwenen. Het stond op de plek waar de nieuwe dijk is gekomen. Een oude foto aan één van de caféwanden roept die herinnering op.
Droom
Magda, de eigenaresse van Het Verdronken Land herinnert zich die tijd ook nog. "Maar Emmadorp is wel een echte gemeenschap gebleven. Iedereen kent iedereen en de mensen staan ook altijd voor elkaar klaar. Tweede woningen zijn er niet, de bewoners zijn zelf erg honkvast". Zo’n zeven jaar geleden nam Magda het café over. Twee broers en een zus hadden de uitspanning veertig jaar onder hun hoede gehad. Daarvoor was het nog eens zo’n dertig jaar geleden van een andere eigenaar. "Het was een droom om in dit café te werken. Het heeft iets en straalt nog iets uit", vindt ze. De gids gaat naast Toon zitten. “We hebben samen nog op school gezeten. Toon, je zou ook gids moeten worden, je kent het gebied door en door”, suggereert de gids. Maar nee, Toon blijft toch maar liever in het café. “Al die verschillende mensen , je moet ze allemaal op een andere manier benaderen, niks voor mij”, pareert Toon. Magda heeft het weer druk. Maar de schoolkinderen uit België houden het netjes. "En ja, of het nu regent of wekenlang droog is, ze nemen toch altijd slik mee naar binnen". En dan is de oude uitgesleten houten vloer toch weer een uitkomst.
Rond het middaguur keert de groep excursisten met de gids terug in het café. Er wordt hevig besteld en de boterhammen komen tevoorschijn. Het zijn mentaal gehandicapte kinderen uit Antwerpen, die de afgelopen uren hebben genoten van de natuur achter de dijk.
Van onze verslaggever